Θυμήθηκα πως ήταν στο μεσαίο συρτάρι, στο βάθος. Πίσω από κάτι δαντέλλες, για να μη σκονίζεται. Γυρίζοντας,  ήταν το πρώτο πράγμα που έκανα. Με τα κλειδιά της πόρτας στο χέρι και τα γυαλιά ηλίου στα μάτια κατευθύνθηκα σχεδόν τρέχοντας στο γραφείο και τράβηξα το πόμολο. Άδειο. Κενό. Το σωτήριο περιεχόμενο είχε εξαφανιστεί. Σωριάστηκα στο πάτωμα, αποσβολωμένη.