Βad,bad reputation (The short version)
Ήταν κάποιος, που δεν ήξερε καμιά ιστορία κι όλο έλεγε ,ξέρω πολλές-πολλές ιστορίες, μια από αυτές λέει πως, ήταν κάποιος που δεν ήξερε καμιά ιστορία κι όλο έλεγε, ξέρω πολλές-πολλές ιστορίες, μια από αυτές λέει πως, ήταν κάποιος που δεν ήξερε καμιά ιστορία κι όλο έλεγε, ξέρω πολλές-πολλές ιστορίες, μια από αυτές λέει πως, ήταν κάποιος που δεν ήξερε καμιά ιστορία κι όλο έλεγε...
μα λέγε λέγε το κοπέλι το κολληματικό μάντρα, όχι μόνο θεράπευσε μία κύστη που είχε στο πάγκρεας και τις κρίσεις πανικού του μπροστά σε σαλεπιτζήδες,αλλά απέκτησε και μια διόλου ευκαταφρόνητη συλλογή από ευήκοα ώτα, τα οποία σφόδρα εμαγεύθησαν κατά περιόδους από την ευφράδεια (διότι τι θέλει ένα αυτί που σέβεται τον κοχλία του αγαπητέ; έναν στραφταλιζέ πομφόλυγα) του εν λόγω κάποιου που δεν ήξερε καμιά ιστορία κι όλο έλεγε ξέρω πολλές-πολλές ιστορίες, μια απ΄αυτές λέει πως, ήταν κάποιος που δεν ήξερε καμιά καμιά ιστορία κι όλο έλεγε ξέρω πολλές-πολλές ιστορίες μια από αυτές λέει πως...
Mετά από τούτη την ευεργετική ρύθμιση της μοίρας, αλλά και ως επιβράβευση της υπομονής παύλα επιμονής του, ο κάποιος ήξερε πλέον ιστορίες για αυτιά. Για τα αυτιά που τον είχαν ακούσει. Κι άρχισε να τις σπηκάρει από δω και απο κει, μπας κι εμπλουτίσει το διάτρητο του ρεπερτόριο.ΑΥΤΙΑ. Μικροσκοπικά, με τσι μοδός στρασάκια, ανάποδα κλειδιά του σολ με ασημένιους κρίκους, επιτηδευμένα επαναστατικά τρυπημένα από άκρη σε άκρη ή με οικολογική τριχοφυία, μυτερά σαν ελφ, πεταχτά, έτοιμα για ΝιπΤακ, τεράστιες σουρεαλιστικές σαν χυμένα ρολόγια του Νταλί αυτάρες, ώτα, αυτιά, αυτάκια, μυστικιστικές δίοδοι για την πηχτή κινούμενη άμμο του εγκεφάλου που καταβροχθίζει (και ενίοτε, καλή ώρα; ξερνάει) την ιστορία κάποιου που δεν ήξερε καμιά καμιά ιστορία κι όλο έλεγε πως ξέρω πολλές πολλές ιστορίες μια από αυτές λέει πως ήταν κάποιος που δεν ήξερε καμιά ιστορία κι όλο έλεγε ξέρω πολλές-πολλές ιστορίες μια από αυτές λέει πως ήταν κάποιος...
Εκεί ακριβώς άρχισε να φημολογείται τσι ρούγες και στα καλντερίμια πως ο παραμυθάς κάποιος έχασε το magic touch του, πως ήταν ένας χασοδίκης, ένας τσάμπα τσαμπουκάς, ένας ασπάλακας (χαίρε αθάνατε βάρδε Βύρωνα), πως οι ιστορίες του ήταν πλέον μασημένα αποφάγια ούτε καν ενός ατμοσφαιρικού δείπνου με κεριά,ποτήρια ξέχειλα κόκκινο κρασί και σοκοφρέτες αλλά νιανιά από το απέναντι ινδικό χαμπουργκεράδικο (;;;!!!).
Τα αυτιά έκλεισαν και τα στόματα άνοιξαν.
Because και διότι το παραμυθιάζεσθαι με το τίποτα ηδύν, το κουτσομπολεύειν το ενώτιον μου με τον πάσα ένα Απίθανο Απιθανόπουλο ίνα τι το ποιείς ρε κύριος;
Ήταν κάποιος που δεν ήξερε καμιά ιστορία. Τώρα ξέρει. Αλλά που να την πει; Πια.
ΥΓ:(Ως γνωστόν κάλλιο να σου βγει το μάτι-αν και αυτό συζητείται- παρά το όνομα).
μα λέγε λέγε το κοπέλι το κολληματικό μάντρα, όχι μόνο θεράπευσε μία κύστη που είχε στο πάγκρεας και τις κρίσεις πανικού του μπροστά σε σαλεπιτζήδες,αλλά απέκτησε και μια διόλου ευκαταφρόνητη συλλογή από ευήκοα ώτα, τα οποία σφόδρα εμαγεύθησαν κατά περιόδους από την ευφράδεια (διότι τι θέλει ένα αυτί που σέβεται τον κοχλία του αγαπητέ; έναν στραφταλιζέ πομφόλυγα) του εν λόγω κάποιου που δεν ήξερε καμιά ιστορία κι όλο έλεγε ξέρω πολλές-πολλές ιστορίες, μια απ΄αυτές λέει πως, ήταν κάποιος που δεν ήξερε καμιά καμιά ιστορία κι όλο έλεγε ξέρω πολλές-πολλές ιστορίες μια από αυτές λέει πως...
Mετά από τούτη την ευεργετική ρύθμιση της μοίρας, αλλά και ως επιβράβευση της υπομονής παύλα επιμονής του, ο κάποιος ήξερε πλέον ιστορίες για αυτιά. Για τα αυτιά που τον είχαν ακούσει. Κι άρχισε να τις σπηκάρει από δω και απο κει, μπας κι εμπλουτίσει το διάτρητο του ρεπερτόριο.ΑΥΤΙΑ. Μικροσκοπικά, με τσι μοδός στρασάκια, ανάποδα κλειδιά του σολ με ασημένιους κρίκους, επιτηδευμένα επαναστατικά τρυπημένα από άκρη σε άκρη ή με οικολογική τριχοφυία, μυτερά σαν ελφ, πεταχτά, έτοιμα για ΝιπΤακ, τεράστιες σουρεαλιστικές σαν χυμένα ρολόγια του Νταλί αυτάρες, ώτα, αυτιά, αυτάκια, μυστικιστικές δίοδοι για την πηχτή κινούμενη άμμο του εγκεφάλου που καταβροχθίζει (και ενίοτε, καλή ώρα; ξερνάει) την ιστορία κάποιου που δεν ήξερε καμιά καμιά ιστορία κι όλο έλεγε πως ξέρω πολλές πολλές ιστορίες μια από αυτές λέει πως ήταν κάποιος που δεν ήξερε καμιά ιστορία κι όλο έλεγε ξέρω πολλές-πολλές ιστορίες μια από αυτές λέει πως ήταν κάποιος...
Εκεί ακριβώς άρχισε να φημολογείται τσι ρούγες και στα καλντερίμια πως ο παραμυθάς κάποιος έχασε το magic touch του, πως ήταν ένας χασοδίκης, ένας τσάμπα τσαμπουκάς, ένας ασπάλακας (χαίρε αθάνατε βάρδε Βύρωνα), πως οι ιστορίες του ήταν πλέον μασημένα αποφάγια ούτε καν ενός ατμοσφαιρικού δείπνου με κεριά,ποτήρια ξέχειλα κόκκινο κρασί και σοκοφρέτες αλλά νιανιά από το απέναντι ινδικό χαμπουργκεράδικο (;;;!!!).
Τα αυτιά έκλεισαν και τα στόματα άνοιξαν.
Because και διότι το παραμυθιάζεσθαι με το τίποτα ηδύν, το κουτσομπολεύειν το ενώτιον μου με τον πάσα ένα Απίθανο Απιθανόπουλο ίνα τι το ποιείς ρε κύριος;
Ήταν κάποιος που δεν ήξερε καμιά ιστορία. Τώρα ξέρει. Αλλά που να την πει; Πια.
ΥΓ:(Ως γνωστόν κάλλιο να σου βγει το μάτι-αν και αυτό συζητείται- παρά το όνομα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου