From dusk till dawn

-Εύπιστος να το πω πως είσαι? Αλλά, ρε αδερφέ πρέπει για να είσαι εύπιστος να σου χει δώσει έστω κι ένα κατιτίς, ο άλλος. Να πεις παίρνω το τόσο και το κάνω τόόόσο. Πέφτω με τα μούτρα και δίνομαι. Όχι έτσι, αέρα πατέρα. Άντε πάλι αγαπήσαμε. Πάλι! Αυτό δεν είναι καρδιά αγόρι μου. Αυτό είναι αγγινάρα που λένε. Και τι αγγινάρα, με αγκάθια. Και ποιον τρυπάνε τα αγγάθια αγόρι μου? Όχι πες μου ποιον? Να σου πω εγώ. Εσένα. Εσένα! Τι πας γυρεύοντας? Ορίστε πάλι. Κομμάτια είσαι κι έρχεσαι σε μένα να σε μαζέψω. Μα τι να σου πω κι εγώ? Πώς να σε συνεφέρω? Τι να βρώ αυτή τη φορά? Που κάθε φορά το περνάς και χειρότερα αντί να πεις πως μαθαίνεις απ΄ τα λάθη σου. Δε σε μαλώνω. Όχι δε σε μαλώνω. Αλλά δεν ξέρω πώς να σου σταθώ. Δεν ξέρω πώς να σου σταθώ, το καταλαβαίνεις? Μου σκίζεται η καρδιά να σε βλέπω έτσι. Όχι, τέλειωσε αυτή τη φορά πρέπει να το πάρεις το μάθημα. Είσαι μόνος σου. ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ. Δε γίνεται αλλιώς. Πρέπει να μεγαλώσεις πια, το καταλαβαίνεις? Τα χρόνια περνάνε. Ως πότε θα μπορείς να σπαταλιέσαι σε ανόητους έρωτες και παραμύθια? Δεν υπάρχει αυτό μανάρι μου. Έλα, κάνε τσιγάρο…Έλα θα σου στρώσω να κοιμηθείς κι αύριο το πρωί θα πιούμε καφεδάκι και θα το ξαναπιάσουμε απ΄ την αρχή το πράγμα. Έλα, όλα θα πάνε καλά. Τι εμείς δεν τα περάσαμε δηλαδή? Από πού ήρθαμε από τον Άρη;. Γι αυτό μπορώ και σου μιλάω. Άκου με. Όχι όχι. Δεν υπάρχει όχι. Άσε την άρνηση για καμιά άλλη,την επόμενη, ξέρεις εσύ, όχι για μένα που σ έχω γεννήσει. Έλα πάμε μέσα, άρχισε να κάνει κρύο. Όχι άλλη ρακή, αρκετά ήπιαμε. Άντε, ένα τελευταίο…
Τον έβαλα να ξαπλώσει με τα χίλια ζόρια. Καλά ξημερώματα. Αύριο θ αρχίσω να του λέω για το καλοκαίρι που έρχεται και καλά να κανονίσουμε κάνα ταξιδάκι. Θα φτιάξω και κάνα καλό μεζέ για τις ρακές που προφανώς θ αρχίσουν μαζί με τον καφέ. Μόνο να μην κλαίει. Δεν το αντέχω να τον βλέπω να κλαίει. Κι ας φταίει. Κι ας φταίει αυτός. Ούτε την πλάτη μπορώ να του γυρίσω. Κι ας ξέρω πως ίσως βοηθούσε. Βοηθούσε…! Ποιον βοήθησε ποτέ η μοναξιά? Η απελπισία? Να σαι μέσα στα σκατά και να μην ξέρεις γιατί διάολο δεν πεθαίνεις? Γιατί το πρωί πρέπει να σηκωθείς και να βάλεις το ένα σου πόδι μπροστά, έπειτα το άλλο, το άλλο πάλι, ξανά. Κι εκεί στον αστράγαλο να χεις την αλυσίδα με τη μπάλα.Σιδεριά λέμε! Τι μπάλα? ολόκληρη τη γη σου λέω μάγκα μου. Ολόκληρο το σύμπαν μη σου πω. Με τα φλούδια του και τα κουκούτσια του. Να΄ σαι όλος σαν κάτι ψευτοσκηνικά που μ ένα φύσημα τσιγάρου θα πέσουν και θα ξεφτιλιστείς. ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΣΕ ΝΙΑΖΕΙ κιόλας. Τόσο τελειωμένος! Τι να σου πω, μάτια μου, ξέρω. Για ποιο καλοκαίρι θα σου πω αύριο το πρωί? Εσένα τώρα όλη σου η έννοια θα είναι κρυφτείς πίσω από καμιά φυλωσιά έτσι γυμνός που νιώθεις και κρυώνεις και ντρέπεσαι και να πηδήξεις στο πρώτο τρένο που θα περάσει να ξεφύγεις από σένα, να ξεχάσεις, να χαθείς…Από που?Από σένα? Δε γίνεται. Δε γίνεται! Θέλει το χρόνο του. Fuck! Aει σιχτίρ! Τι πρέπει να περνάει ο άνθρωπος! Πάω στο μπαλκόνι να πιω ένα μόνη μου!
Ουάου! το γουστάρω αυτό το μπλε, το χάραμα!!!