Θυμήθηκα πως ήταν στο μεσαίο συρτάρι, στο βάθος. Πίσω από κάτι δαντέλλες, για να μη σκονίζεται. Γυρίζοντας,  ήταν το πρώτο πράγμα που έκανα. Με τα κλειδιά της πόρτας στο χέρι και τα γυαλιά ηλίου στα μάτια κατευθύνθηκα σχεδόν τρέχοντας στο γραφείο και τράβηξα το πόμολο. Άδειο. Κενό. Το σωτήριο περιεχόμενο είχε εξαφανιστεί. Σωριάστηκα στο πάτωμα, αποσβολωμένη.

Aυλαία.

Μην επικαλείσαι το δεδικασμένο.

Άλλο πλαίσιο.
Ο λόγος επίκλησης του αυτόματα
το καταλύει.

Είσαι ανόητος. Και ξεροκέφαλος.

Πετάς τη σοβαρότατη πιθανότητα μόνο και μόνο επειδή έχεις μια...κάποια αμφιβολία.

Τέλος.

Δεν έχει άλλο.
(Έχει...)
Ναι.
Αλλά δεν...έχει.

Ζωή

ζωή μου!

Μια χαρά φώτα, κι όλο μάτια

αλλά μάταια.
Σκοτάδι.

Ζωή

δε βγαίνει έτσι.

Λοιπόν.

Ζωή δε βγαίνει έτσι.
(Που να μη ντρέπεσαι τ΄αγέννητα παιδιά σου, αλλιώς...)

Το.... παγκάκι.

Αχ, συγνώμη για την άξεστη οικειοποίηση!
Αλλά
το παγκάκι...
το μικρό μου...

γάματα

Θα πάω στο παγκάκι.

A! Eίναι πολλοί; (!!!!)

Γάματο!

Θέλω να πάω ν αγκαλιάσω δέντρο.

Definitely._

Θέλω να πάω να αγκαλιάσω δέντρο.

Σκατά σκέψη. Πονάει.

Sincerely, yours.

10 λεπτά διάλειμμα

Τι ιδιόρρυθμη εντιμότητα.
Μίλα.
Τώρα δε μιλάς;

(-Τι να τα κάνω τα λόγια τώρα μωρέ;
Πεινάω.)

Κοίτα.

Εδώ έχει "εδώ".
19 χρόνια είναι πολλά!
Even for me
(...νομίζω)

Αλάτι για τον καπνιστή.

(Το γλωσσικό δέλτα εντελώς κατεστραμμένο)
(Άντε και... πιπέρι!)

Δεν τι;

ΔΕΝ! Αλλά...
Αλλά τι;

Δεν.

By the way,

τα νερά της πατρίδας είναι απύθμενα.

M' αυτό το "πρόσεχε" που πρόφερες

βρισιά
θα΄ταν καλύτερα να μην είχες μιλήσει.

Δε γεμίζει αυτό το ρημαδιασμένο!

Μόνο θολώνει που και που.

Μα τι κάνεις;

Γιατί;

Αλλά έχοντας πια επίγνωση

τι σημαίνει Σπίτι.

Όπως και πριν.